Het houd niet op..

Mijn moeder is nu al 3 weken heel heftig ongestelt, en heeft hier erg last van, ze is heel duizelig en voelt haar hoofd continue bonken,

nu is ze opgenomen in het ziekenhuis en moet een bloed-transfusie ondergaan...


Het houd niet op..

Vandaag ook weer teveel gedaan, 't voelt nu alsof ze me van nek tot onderrug als een varken hebben open gesneden.. Heb zó veel pijn nu.. Dus even lekker rusten, en vandaag een dagje dat ik niet spuit, omdat ik me niet goed voel..

Onbegrip..

Oke, het feit dat ik MS moet hebben,
vraag ik me nieteens ''waarom'' af..
Maar, ik vraag me wel af, waarom ik zoveel pijn erbij moet hebben..
Ik word er ziek van, geen enkele dag gaat er de laatste tijd voorbij,
zonder dat ik pijn zal hebben.
I feel like crap. Ik wil geen pijn. Morgen moet ik wederom naar het ziekenhuis.
Mijn oog doet weer pijn, waar ik voorheen voor 60% blind aan was,
het is mogelijk dat er weer een nieuwe schub aan de gang is.
Ik voel veel onrust in mijn hoofd,
kan zijn van de stress, of een nieuwe schub. Happy met dit nieuws?
Nee, absolutely not. Ik voel me er vreselijk kut onder.
Ik mag sowieso nog 2 maanden geen prednison,
dus dan moet ik rond blijven lopen met deze klachten?
Ik snap er geen zak meer van waarom dit me overkomt.

Ik mis m'n vriendje ook like hell. Ik word er gewoon zo down van.
''Als je aanklopt, zal er open gedaan worden'' zei die. (Over God).
Klop ik dan niet op de juiste manier? Waarom word mijn pijn steeds erger?

Vluchten

Hoi hoi,
de pijn word met de dag erger in mijn benen,
mijn rechter schouder, wat na de prednison weg was,
is ook weer terug, en mijn oog doet ook weer pijn.
Je kunt je dus vast voorstellen dat ik me niet al te happy voel.
Zal niet verbaasd zijn als ik binnekort mijn 2e prednison kuur tegemoed ga,
of dat ik de niet-zo-leuke-pijnlijke-rolstoel MS zal hebben, zoals dokter House het noemt. (Ja er gaan nu allerlei dingen door mijn hoofd wat MS betreft)

Ook zijn ik en m'n vriend vandaag 11 maanden samen,
maar zie hem donderdag pas door dat klote trainen.
Het is voor hem belangrijk, kan ik me heel goed indenken
en begrijpen, maar ik ben ziek, wil eruit, wil ons 11-maanden samenzijn vieren.

Gelukkig merkte mijn nichtje (van de pred.kuur fotos)
dat ik me niet al te goed voelde, en is langs geweest.
We hebben lekker gekletst over koetjes en kalfjes.

Voel me vandaag gewoon niet goed,
ben heel snel down door dingen,
als er maar 1 klein ding verkeerd gaat, zit ik met de pakken neer.
Voel me lichamelijk en geestelijk zwak en kwetsbaar.
Ik wil de realiteit ontvluchten.

Veel pijn

Gisteren avond ben ik met me vriendje, Maiki
lekker naar de Italiaan geweest. Het eten was heerlijk,
het was alleen jammer dat ik op een gegeven moment
zoveel pijn kreeg, er nieteens meer van kon eten.
Dus we zijn naar huis gegaan na het eten, en ben direct
naar bedje gekropen. Hij heeft nog even met mijn ouders
gekletst, en is toen bij me komen liggen. We hebben
lekker liggen knuffelen, kroelen en praten over onze gevoelens.
Ik werd wel wat emotioneel, omdat ik het nu gewoon pas begin te beseffen
maar ook omdat ik me zo ellendig voel door de pijn.
Want zoals de titel al zegt, ik heb veel pijn.
Normaal vind ik het heeeeerlijk als ik lekker op mijn ruggetje word gekriebelt,
maar kon dat nu nieteens hebben, zelfs dat deed teveel pijn.
Ik zit helemaal onder de huid-blaasjes, ook in mijn gezicht.

Ik heb gelukkig wel maagtabletten gehad, en druppels om mijn ogen
te verzachten. Maargoed, de maagtabletten heb ik nog geen baat bij gehad,
ik loop nogsteeds krom van de pijn. Heb een hele rare en enge pijn
in mijn buik, ribben en mijn lever (?).

Vandaag heb ik niet veel bijzonders gedaan, ik heb heelveel op bed gelegen,
geslapen. Rond 'n uur of 3 kwam ik uit bed, want mijn vriend moest weer weg
helaas, dus ik heb toen de tafel voor hem gedekt, zodat hij wat kon eten
voordat hij weg ging. I miss him allready haha.

Morgen zijn we 10 maandjes samen,
maar helaas kunnen we dan niet bij elkaar zijn.

Liefs, Jany