Eenzaam

Ik voel me heel erg eenzaam de laatste dagen.. Onbegrepen, niet serieus genomen.. Het is net of de omgeving doet, alsof alles maar goed met me gaat.. Ik snap dat ze het soms ook motiverend bedoelen, maar ze moetten ook begrijpen, dat ik het ook niet allemaal aan kan op elk moment van de dag.

Ik ben altijd al een erg emotioneel type geweest, en dit is gewoon allemaal heel aangrijpend voor me..

Bovendien moet ik nu weer tot het eind van de maand wachten voor de nieuwe prednison kuur, en nee, dat is NIET GOED. Want ik moet met pijn blijven lopen, en daar word ik niet goed van.
Als ik tegen mensen zeg dat het uitgestelt is, is hun reactie; dat is toch goed? NEE DAT IS NIET GOED; IK LOOP MET PIJN VERDOMME. (sorry, frustratie.) Maar dit soort onbegrip bedoel ik dus.

Mijn oma heeft griep bijvoorbeeld.. Ja, een griepje, een dood gewoon griepje, mijn vader, bezoekt haar elke dag, mijn neef ook, ze word verzorgt, er word bezorgt over haar gedaan.. Terwijl ik met de dag achteruit ga, en aan mij nieteens word gevraagt hoe het met me gaat.. Is dat omdat zij oud is, en ik jong? Hebben ze zoiets van; jij bent jong jij komt er wel? Beseffen ze dan niet dat ik jonger ben, met minder levenservaring en heel wat meer in paniek? Ik wou dat ik maar een gewoon griepje had dat overging, maar nee ik zit met een ongeneselijk MonSter in me lijf te koekeloeren.

''TOO BE FORGOTTEN IS WORSE THAN DEATH''

Maar zij die hun hoop op de Here hebben gevestigd,
zullen hun krachten weer terug krijgen.
Zij stijgen op met vleugels als van arenden;
zij zullen voortsnellen, maar niet moe worden;
zij zullen wandelen zonder uitgeput te raken (Jesaja 40: 31)

Ik moet trouwens ook eens goed gaan praten met mijn vriend. Er zijn een paar dingen die mij flink dwars zitten en de wereld eens uit geholpen moette worden, deze stress kan ik er namelijk niet bij gebruiken.

Een nummer wat mijn emotie goed uitdrukt: