De week is bijna voorbij..

Gelukkig. Dinsdag eindelijk prednison.. En dan maar hopen dat hij deze keer wat langer werkt dan de vorige keer. Ik voel me vandaag heel down, waarschijnlijk door dit depressieve winter-weer. Ik hoop dat de zomer zo snel mogelijk komt.

In ieder geval gaat dinsdag de prednison kuur van start.. Ik kan tot op de dag van vandaag mijn tenen nog niet bewegen, en ben nogsteeds elke ochtend bang dat ik weer opsta met een nieuwe klacht, net als eergister, kwam ineens de pijn in het gezicht aanzetten.. Dus de lyrica is zoals ik al had vermeld, nu 3 op een dag zo-nodig.

Me hormonen zijn ook flink vanslag, omdat het weer de 'tijd van de maand' is. Dus het weer, en dat erbij, me vriendje missen, werkt allemaal op me humeur nu.

Regen, regen en nog eens regen.. En de pijn is ook steeds moeilijker onder de duim te krijgen..
En moet nog zó veel regelen.. Uitkering, studiefinanciering, OV, paspoort, rabobank.. Ik weet er gewoon de tijd niet voor te vinden, terwijl ik niks doe..
Ik heb gewoon geen rust in mijn hoofd.. Gelukkig heeft me vriend vandaag bij de IB-groep het over mijn situatie gehad, en waarschijnlijk mag hij alles voor me regelen als ik een contract samen met hem teken.. Dus, hopelijk is dat al 1 last minder..

A smile for today..

EDIT.. zucht.. vandaag is weer eens zo'n dag, dat ik continue terug denk aan de 'dag des oordeels', de dag van de diagnose. De neuroloog liep weer eens uit, en zag hem voorbij komen lopen, ik lachde.. hij lachde niet terug. Dus dacht al; dit is niet goed. Deelde mijn gedachte met mijn oma en moeder, die erbij waren.

Even later hoorde ik mijn naam.. Ik moest naar binnen, ik kreeg eindelijk een uitslag.. ''MS''.. Het beestje wat mijn jarenlang heeft geterroriseert, en pijn heeft veroorzaakt in de benen, iets wat de huisartsen als ''groeipijn'' bestempelde.. Kreeg zijn naam.

De grond zakte onder mijn voeten vandaan, maar hield me sterk voor mijn oma en moeder. De neuroloog bracht ons meteen naar de MS-verpleegkundige, want ik dacht dat MS een spierziekte was.. Kreeg daar alles uitgelegt.. Hey, dat klonk allemaal niet zo eng als ik dacht.. (Achteraf verkeerde gedachtte, maargoed.) Eenmaal alles besproken te hebben, mijn eerste prednison kuur afgesproken.. De lumbaalpunctie zou later komen..

Liep samen met mijn oma het ziekenhuis uit, en belde me vriend, die heel nonchalant, (dom?) en nuchter reageerde, alsof het niets was..

Eenmaal thuis gekomen, kwamen de tranen, ik was er kapot van. Me vriend belde later terug.. Ik snikkend en huilend aan de telefoon, en hij kwam per direct.. God.. wat heb ik gehuilt die dag..