Ben weer eindelijk met verlof uit dat klote ziekenhuis. Ik word er gek, ik sta téveel stil bij mijn ziekte en wat ik kwijt ben. Ik haat het. Ik wil verdomme weer lopen. Mensen kijken, maar kijken niet uit. Het VU in Amsterdam waren pure bloedhonden en mogen van mij kapot vallen.
Ik zit tot in mijn nek in de shit heb ik het idee steeds meer, en het word steeds lastiger mijn hoofd boven water te houden. Het niet kunnen lopen, niet vrij te zijn, verstikt me zoals een langzame verdrinking. Ik voel me eenzaam, ik voel me kut, ik voel me in de steek gelaten. Ontdanks ik lieve vrienden en ouders om me heen heb. Het word inmiddels veelste veel.
Ik krijg klap na klap te verwerken. Ik rook inmiddels zo'n 2 pakjes sigaretten per dag, en dit is ook niet bevordelijk voor mijn gezondheid.
Ik heb ik niet om gevraagt, en toch krijg ik het voor mijn kiezen, maargoed, niemand kiest ervoor. Ik heb dromen, die nooit uit zullen komen. Mijn MS heeft me zowat alles ontnomen.
Maiki zegt dat dit het niet is, toch weet ik dat dit wel de reden is. En buiten dat, me thaiboksen, me school, veel ''vrienden'' kwijt geraakt, achterlijk gedoe mee moette maken.
Toch, heb ik Chris, Maryjet, Soraya, Lisanne, mijn ouders, en een hoop mensen via het internet die me steunen, desontdanks, voel ik me leeg. In noir was er een uitspraak ''Hoe meer mensen ik om me heen heb, deste eenzamer ik me ga voelen.'' en kan me hier heel goed aan relateren. Ik heb in 10 maanden nu al zoveel voor me kiezen gekregen, eigenlijk al zo'n dikke 2,5 jaar, sinds het ziekbed van mijn overlede tante Silvia. SuperSilly. Waarom gebeuren deze dingen toch? Wie is er zó ziek, dat dit soort dingen op de wereld gebeuren? Waarom worden mensen ziek, zo erg ziek, dat hun leven belemmerd word, het feit te KUNNEN leven. Willen ligt het vaak niet aan, bij mij al helemaal niet, maar wat moet ik zo, vraag ik me vaak af. Of wat moet ik ervan maken als ik niksmeer met me armen kan? Als ik mensen laat voelen hoeveel kracht ik in me handen heb, schrikken ze. Ze staan perplex. Ik sta zelf ook perplex. Ik, ziek? Ik zie er toch niet ziek uit? Ik klink toch niet ziek? Ja, nu wel, omdat ik me behoorlijk klote voel. Maargoed, ergens vliegt tegenover mensen toch weer die muur om me heen, dat masker van een clown. Humor, lachen, opvliegerigheid, alles. Behalve verdriet..
''Walk my shoes, just to see, what it's like, to be me. I'll be you, let's trade shoes Just to see what it be like to feel your pain, you feel mine. Go inside each other's mind, just to see what we find. Look at shit through each other's eyes. Don't let 'em say you ain't beautiful. They can all get fucked. Just stay true to you..''
Geen opmerkingen:
Een reactie posten